The Kinks – Kinks
Wielka Brytania
Pierwsze brytyjskie wydanie LP – Pye NPL. 18096 (mono), 2 październik 1964.
Najwyższa pozycja na brytyjskiej liście przebojów – numer 3.
OCENA 7/10
Lista utworów:
Strona A
- Beautiful Delilah
- So Mystifying
- Just Can’t Go To Sleeps
- Long Tall Shorty
- I Took My Baby Home
- I’m A Lover Not A Fighter
- You Really Got Me
Strona B
- Cadillac
- Bald Headed Woman
- Revenge
- Too Much Monkey Business
- I’ve Been Driving on Bald Mountain
- Stop Your Sobbing
- Got Love If You Want It
Skład:
Ray Davies – lead vocals (strona A: 2, 3, 5, 7; strona B: 2, 4, 6, 7), rhythm guitar, keyboards, harmonica
Dave Davies – lead guitar, lead vocals (strona A: 1, 4, 6; strona B: 5), backing vocals
Pete Quaife – bass guitar, backing vocals
Mick Avory – drums, tambourine
oraz gościnnie
Jimmy Page – twelve-string acoustic guitar (strona A: 6; strona B: 5)
Jon Lord – organ (w utworze Bald Headed Woman)
Bobby Graham – drums (strona A: 1-7; strona B: 3, 5)
Rasa Didzpetris-Davies – backing vocals (w utworze Stop Your Sobbing)
Perry Ford – piano (w utworze You Really Got Me)
Nagrano: w sierpniu 1964 oraz 24 stycznia 1964 (utwór I Took My Baby Home) i w lipcu 1964 (utwór You Really Got Me)
Produkcja – Shel Talmy
Realizacja nagrania – ?
Rzadko kto kojarzy dziś The Kinks z rhythm’n’bluesowym graniem. Znamy raczej singlowe przeboje kwartetu z Sunny Afternoon, Waterloo Sunset i Lolą na czele, ale rhythm’n’blues? Nie, to chyba niemożliwe, aby Ray Davies i jego koledzy grali kiedykolwiek taką muzykę. A jednak grali, zaś ich debiutancki longplay jest tego najlepszym dowodem. Nie jest to jednak taki typowy rhythm’n’blues spod znaku The Rolling Stones, czy The Animals. Kinksi, jak maki kto, potrafili nadać tej muzyce dość osobisty charakter. Już od pierwszych taktów płyty uwagę słuchacza zwraca surowe, ale charakterystyczne brzmienie całego zespołu oraz oryginalny, jakby radosny śpiew Raya. A skoro jesteśmy już przy osobie lidera grupy, to nie sposób nie wspomnieć, iż jest on kompozytorem aż sześciu z czternastu zawartych na albumie piosenek. A teraz nieco więcej o samej muzyce. Według mnie na baczniejszą uwagę zasługują zwłaszcza trzy nagrania: otwierająca album przeróbka kompozycji Chucka Berry’ego – Beautiful Delilah (arcyszybka partia gitary akustycznej), surowe Long Tall Shorty (z rewelacyjną partią wokalną oraz harmonijką dopełniającą ubogie brzmienie zespołu), a także megahit, dzieło samego Raya – You Really Got Me (oparty na kapitalnym, archetypowym riffie i zwiastujący już erę hard rocka – to bezapelacyjnie jeden z najważniejszych utworów w dziejach muzyki popularnej). Ciekawie wypadają też zamykający całość, niezwykle wyluzowany Got Love If You Want It oraz kolejna świetna kompozycja Raya So Mistifying. Największą wadą tego longplaya jest fakt, iż oprócz utworów o charakterze czysto rhythm’n’bluesowym zdarzają się tu także piosenki bardziej tradycyjne i konwencjonalne, pochodzące jakby z poprzedniej epoki (Just Can’t Go Sleep, Stop Your Sobbin’). Nie przeszkadza to jednak, by debiutancki album Kinksów tworzył dość spójną i zwartą całość, której do dzisiaj słucha się z prawdziwą przyjemnością.
I jeszcze próbka możliwości The Kinks w singlowym utworze z 1964 roku All Day And All Of The Night, który niestety nie znalazł się na debiutanckim LP.