The Rolling Stones – The Rolling Stones

The Rolling Stones – The Rolling Stones

To jeden z najbardziej porażających rockowych debiutów. A zarazem dowód na to, że posiadając stosunkowo niewielkie umiejętności, można nagrać album powalający na kolana. Już po pierwszych taktach Route 66 można się zorientować, iż mamy tu do czynienia z płytą wyjątkową. Zachwycają grane z ogromnym wyczuciem oszczędne partie gitarowe Keitha Richardsa oraz wyluzowany, aczkolwiek bardzo dynamiczny śpiew Micka Jaggera. Wokalista Stonesów raz po raz udowadnia, iż w stopniu doskonałym posiadł niesłychanie rzadki dar śpiewania jak gdyby od niechcenia, a jednocześnie z ogromną dawką emocji i ekspresji. Zresztą to właśnie ekspresja wykonawcza jest tutaj najsilniejszą bronią wszystkich członków zespołu. W utworach takich jak Carol Chucka Berry’ego czy I Just Want To Make Love To You Williego Dixona jest tyle czadu, że spokojnie wystarczyłoby go do obdzielenia kilku innych albumów. Stonesi znakomicie czują się też w nieco spokojniejszych kompozycjach (I’m A King Bee, Honest I Do), w których udało im się stworzyć cudowny, nieco rozleniwiający nastrój. Zdecydowanie gorzej wypada zaś pierwsza próba kompozytorska Jaggera i Richardsa – Tell Me. Piosenka jest dość schematyczna i brak jej siły późniejszych utworów tworzonych przez liderów zespołu. Osobiście szczególnie poleciłbym wykonany z wielką pasją Can I Get A Witness z repertuaru Marvina Gaye’a oraz przebojowy, okraszony świetną gitarową frazą Walking The Dog z repertuaru Rufusa Thomasa. Warto dodać, iż na płycie gościnnie wystąpili: słynny producent nagrań Phil Spector – grający na marakasach, oraz popularny w tych czasach piosenkarz Gene Pitney, który usiadł przy fortepianie. Nie mogło oczywiście zabraknąć też miejsca dla etatowego klawiszowca Stonesów – Iana Stewarta.

I jeszcze mała dawka stonesowskiego czadu i energii w ich wersji utworu Around And Around, który co prawda w epoce ukazał się w Anglii tylko na EP, ale równie dobrze mógłby ubarwić omawiany wyżej LP.